Elkaar blijven vasthouden
'Ik doe al ruim twee weken aan social distancing; ik ontmoet mijn collega's en cursisten alleen nog via zoom. Hoe kunnen we elkaar, in deze digitale werkelijkheid, blijven vasthouden?' Een blog van Joke Goudswaard over contact en ontmoeting.
Een paar minuten voor 10.00 uur. Mijn tabblad van zoom staat open, ik kijk mezelf levensgroot aan. Nooit eerder begonnen de werkdagen met zo’n expliciete begroeting aan mezelf. De eerste mensen druppelen binnen. In huis de geluiden van mijn lief en zoonlief, die ook hun verbindingen met de buitenwereld zoeken. En dan de eerste gezichten via het beeldscherm, sommige vertraagd door matige Wifi-verbindingen, andere speurend naar de mogelijkheden van het programma. Delen van huiskamers, slaapkamers en werkkamers op de achtergrond; intiem en een beetje heimelijk, deze minuscule inkijkjes in het privédomein. En dan de blijdschap van het elkaar weer zien! Net zo royaal als de knuffels die we elkaar pleegden te geven… het lijkt wel een tijdperk geleden.
De nood aan ontmoeting is misschien nog wel pregnanter, nu. Aan mijn hoge adem herken ik een van mijn primaire bewegingen; schouders eronder en zorgen dat het voor elkaar komt. Mijn behoefte aan stilstaan, voelen, vastpakken, een omhullende arm of de troostende blik van me gezien weten, kan ik dan zo makkelijk vergeten. Aan de andere kant van het scherm klinken eendere verhalen; deze corona-werkelijkheid activeert bij de meesten van ons script. Het raakt me dat een zieke deelnemer met rode koortswangen zijn best doet om aangehaakt te blijven; in zijn thuisisolement is onze zoomontmoeting de broodnodige dosis contact. Of de leidinggevende in een bedrijf in de vitale sector; hoe ze elke dag keihard werkt en cruciale beslissingen neemt… en dan de intense ontreddering als blijkt dat een van haar medewerkers ziek blijkt. Had ze het kunnen voorkomen? De arts die, afgesloten en opgesloten in zijn beschermende kleding, alleen nog zijn ogen kan gebruiken om bange patiënten gerust te stellen. Zijn onmacht. Of de vader die thuiszit met drie opgroeiende kinderen en nog volop in het rouwproces zit rondom het overlijden van zijn vrouw. Hoe kun je je tranen toelaten, als een deur verder je bekvechtende kinderen je roepen?
Kleine, grootse verhalen. Ervaringen van nu waarin het narratief van ooit ons vastzet, waarin we zelf even geen uitweg vinden. En dan blijkt ontmoeting en contact ook langs satellieten en door beeldschermen heen te werken. Zachte ogen die het groene lampje van de camera zoeken troosten de met tranen gevulde ogen aan de andere kant van het scherm, honderden kilometers verderop. De voorstelling van een rug om tegenaan te leunen, aangenomen met een hoorbare zucht, brengt lucht. En een raak geschoten woord – van hart tot hart – bemoedigt en geeft hoop. Kleine, grootse ontmoetingen. Laten we elkaar blijven vasthouden.
