Over vallen en weer opstaan
Pieter Berger neemt ons even mee op skivakantie en vertelt over hoe hij daar een nieuwe ervaring opdeed: dat je na een val weer op kunt staan en 'gewoon' weer verdergaan. Een bemoedigende boodschap in deze tijd!
Een paar dagen skiën met mijn broertjes in Val d’Aosta Italië, dat deden we, toen er nog geen corona was, ieder jaar…
Ons verblijf in een hut op de skipiste op 2.400 meter is bijzonder. De eigenaar die alleen Italiaans spreekt, het adembenemende uitzicht en de rust die intreedt als na sluiting van de skipiste alleen de logees overblijven. Heerlijk om in de ochtend de eerste skiër te zijn en in de namiddag de laatste. We hebben zo ons stekkie waar we aan het eind van een mooie dag nog wat eten om van daaruit na sluiting van de liften de hut te kunnen bereiken.
Met een heerlijk abrikozentaartje achter de kiezen gaan we voor de laatste afdaling van de vrijdag. In mijn binnenzak zit mijn telefoon, met daarop de ski-track app, die het aantal afdalingen, hoogtemeters, kilometers én mijn snelheid registreert. Hard en zonder bochten te maken naar beneden wil ik nog één keer, zeker nu de piste er zo goed als verlaten bij ligt. Afdalen aan het eind van de middag is lastiger, omdat er dan op de piste uitgesleten plekken zijn ontstaan door de vele skiërs die daar hun bochten maakten. Mijn broer kijkt toe hoe ik de steile S-bocht, met de hut in zicht, rechtdoor afdaal. Alles gaat prima, totdat mijn ski’s zo’n uitgesleten plek tegenkomen. De eerste hobbel ga ik over door de klap met mijn benen op te vangen. Bij het overgaan van de tweede hobbel zie ik in een flits mijn linker skischoen, zonder ski. In de val die daarop volgt verlies ik ook mijn rechter ski, waarna ik in een lange duikeling terechtkom. Tot stilstand gekomen, liggend op mijn rug, overal sneeuw, beweeg ik mijn ledematen om te voelen of alles het nog doet. Daarna sta ik op en loop in looppas naar boven om mijn ski’s op te halen, die tientallen meters achter me in de sneeuw zijn achtergebleven. Mijn broer brengt de andere, met een geschrokken blik in zijn ogen: ‘Gaat het, Piet?’
Terug in de hut kan ik in de app precies zien dat ik in een paar seconden van 80 kilometer per uur tot stilstand was gekomen. Gezien de blauwe plek op mijn been, heeft mijn ski bij het uitgaan kennelijk mijn been geraakt. Niets van gemerkt. Met die snelheid onderuit en dan helemaal niets ernstigs hebben... ik voel mij triomfantelijk. Vallen, opstaan, ski’s ophalen en weer door.
Herstellen na een val vraagt doorgaans geduld van mij. Geduld om de weg naar boven weer te vinden. Dit was een nieuwe ervaring. Een ervaring van risico nemen, hard vallen en als ik dan val, dan kan ik ook gewoon direct weer door. Wauw, dat kan dus ook!
